Խորհրդարանական ընտրությունների հետ կապված կրքերը, Սահմանադրական դատարանում արդյունքների բողոքարկումն ընդամենը հետընտրական թեթև ակտիվություն են, ինչի նպատակն ավելի շուտ հնարավոր սակարկությունների միջոցով իշխանություններից ինչ-որ բան պոկելն է։

Գրիգոր Նարեկացու այս հարցերը 20-րդ դարասկզբի եղերական օրերին ծառացել էին նաև մեծն Կոմիտասի և առհասարակ, հայ ժողովրդի առջև։ Բնաջնջման եզրին էր ոչ միայն հայ դարավոր մշակույթը, այլև այն կրող համայն ժողովրդի գոյությունը։ Եթե Անդրանիկ Զորավարը, նրա զինակիցները քրդերից ոսկով գնում էին հայ որբացած մանուկներին, որ ապագա Հայաստանի համար «շիթիլ» անեին, եթե Դեր Զորի շիկացած ավազի վրա մայրը գրում ու որդուն էր ժառանգում Մեսրոպյան այբուբենը, ապա Կոմիտասը նույն խնամքով հավաքում էր ժողովրդի որբացած երգերն ու ցիրուցան եղած բեկորները։ Եթե անապատի անողոք քամին բազմիցս ջանում էր ջնջել ավազի վրայի տառերը, ապա Կոմիտասի գրի առած երգերը դիմակայում էին ժամանակի փոթորկումներին։

Սիրտս նվաղում է։ Բակի ծաղկած բալենու շնո՞րհքն է։ Բնավ։ Չէ՞ որ հնչել է իշխանական փաղանգի հերթական հաղթանակի ավետիսը։ Սույն խորհրդարանը լեգիտիմ է` միաձայն գեղգեղում է քաղաքական բազմասեռ երգչախումբը։ Մի՞թե սքանչելի չէ այս համերաշխությունը։ Անշուշտ։ Իսկ արդյո՞ք գերիչ չէ զարմանահրաշ այս դուետը։ Ե՛վ փաղանգը, և՛ նրա հաղթանակը սիրով կիսող ընդդիմությունը ազնվաբար հաստատում են` 2017-ի բեկումնային ԱԺ-ն ձևավորվեց ըստ Բաղրամյան-26-ում նախշազարդված ճանապարհային քարտեզի։

1982 թ. հունիսին ինձ աշխատանքի հրավիրեցին Երևանի կոմերիտմիության քաղաքային կոմիտե: Հրավիրել ասածը հաստատ խորթ կհնչի մերօրյա քաղաքացու ականջին, սակայն պատկերացրեք, որ կային այդպիսի ժամանակներ ու պարտադիր չէր կամ գուցե ոչ բոլոր դեպքերում պարտադիր էր որևէ կլանի, կաստայի, համքարության կամ խնամի-ծանոթ-բարեկամական կապերի ներկայացուցիչ լինելը:

Այս լուսավոր 21-րդ դարում Հայաստանում մոլեգնում է ծեր ու զառամյալ մի չարիք՝ գաղափարների, կուսակցությունների պատերազմը:

1991, թե 92 թիվն էր: ՀՀ նոր ընտրված նախագահ Լևոն Տեր- Պետրոսյանի քաղաքական կուրսը Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի խնդրի շուրջ չէր բավարարում ընդդիմությանը և ժողովրդին. նրանից հրաժարական էին պահանջում:

Օրերով եմ մտածել` ինչպես և որտեղից սկսեմ ասելիքս և որ այն լինի հակիրճ և արդարացի: Ահավոր երկրաշարժի դեկտեմբերին էր: Առանց որևէ հրամանի փոխարինել էի Սպիտակում զոհված դատախազին: Աշխատանքային օրը սկսվում էր վաղ լուսաբացից և շարունակվում մինչև ուշ գիշեր:

Նախագահական Հայաստանը առոք-փառոք, նաև հոգնած ու ամոթխած վերջապես հանգրվանեց հայոց նորագույն պատմության Ա հատորում։ Սկսվել է նոր դարաշրջանը, և երկիրը տեղակայվում է նորագույն պատմության Բ` «Խորհրդարանական հանրապետություն» հատորում։

Այնուամենայնիվ, կուզեի առանձնացնել Նիկիտա Սերգեևիչ Խրուշչովի անվան հետ կապվող մի շարք իրադարձություններ, որոնք կարևոր դեր խաղացին երկրի հասարակական-քաղաքական և տնտեսական կյանքում: Հիշենք դրանք ժամանակագրական հերթականությամբ:

Հայ հասարակության համար առեղծվածային մնաց այն հանգամանքը, թե ինչպես ստացվեց, որ բոլորիս աչքի առջև ԽՍՀՄ գիտատար արդյունաբերության կարևորագույն կենտրոններից մեկը համարվող Հայաստան երկիրը հայտնվեց այսպիսի թշվառ վիճակում: